30,29,28,27,26 dagen...

23-11-2017

Nog maar 30 dagen. Dan moet ik alweer naar huis. Ik wil niet weg, maar ik kan ook niet wachten om in m’n eigen bed te slapen, weer een afwasmachine te hebben en niet voor mezelf hoeven te koken (elke dag bedoel ik). 30 dagen voelt veel te kort. In deze 30 dagen moet ik drie essays schrijven, ga ik een concert opvoeren en nog zo veel mogelijk leuke dingen doen met iedereen hier. Ook al willen we allemaal niet weg, hoe dichter bij het komt, hoe meer je er toch over gaat praten. Ik zal de laatste hier in het appartement zijn. Tussen de 19e en de 23e van december gaat elke dag één persoon uit ons appartement weg en blijven als laatste Remi en ik over, de Nederlanders dus, haha.

Ik kan niet geloven hoe snel de tijd is gegaan; ik herinner me nog zo goed hoe ik hier naar binnen liep en iedereen voor het eerst zag. Hoe ik de eerste week nog in een soort vakantie zat en daarna ik opeens een college binnen liep. De huisgenoten diners waar we ons telkens kapot lachten om elkaar en elkaar complimenteerden over onze kookkunsten. En dan over een maand om deze tijd, zeg ik dag tegen Remi en ik zit ik hier nog 2 uur alleen voordat ik zelf de bus terug moet pakken naar Londen. Dat is gewoon bizar om over na te denken. Als we het als huisgenoten het met elkaar er over hebben dan zeggen we telkens dat we sowieso gaan huilen als we dag zeggen. Ik weet zeker dat ik met iedereen meehuil.

27-11-2017

Ik heb niet stil gezeten deze afgelopen dagen; ik heb twee van m’n drie essays af. Ondertussen tel ik ook de dagen; ik ziet hier nog maar even. Mijn zus was afgelopen zaterdag jarig: 23 al weer. Elk jaar vind ik de nieuwe leeftijden van m’n zus en ik eventjes raar om te zeggen, omdat het voor mij opeens veel ouder klinkt. Ja, ook al weet ik dat we nog hartstikke jong zijn. Ik zie m’n zus pas in Januari vanwege haar tripje naar Australië, dat is wel jammer. Het is ondertussen nog maar 13 dagen tot m’n verjaardag en nog maar 26 dagen tot ik terug naar huis ga. Soms mis ik Amsterdam wel even, omdat ik de straten zo uit m’n hoofd voor me kan zien. Maar ondertussen kan ik Oxford ook dromen en weet ik zeker dat ik dit ook ga missen. Volgende week vrijdag komen m’n ouders weer hierheen, dit keer voor m’n concert en m’n verjaardag. Echt super gezellig. Morgen begin ik aan m’n derde en laatste essay – zodra ik die af heb begint eigenlijk mijn vakantie al.